- ლექსების წერა რა ასაკიდან დაიწყე?
- ტრადიციულ პასუხს გაგცემთ, - არ მახსოვს. მაგრამ დაახლოებით ორი წლის წინ დავწერე ისეთი ლექსი, რომელიც ჩავთვალე, რომ შეიძლებოდა სხვებსაც წაეკითხათ, წავაკითხე და ასე თუ ისე მოეწონათ.
- ლექსების გავრცელება ინტერნეტით რატომ გადაწყვიტე?
- არ მახსოვს, თავიდან მხოლოდ ახლო მეგობრებს ვუზიარებდი, მათ ვისაც ყოველდღიურად ვერ ვხვდებოდი და მინდოდა წაეკითხათ ჩემი ნაჯღაბნები, მერე ალბათ, რაც უფრო დამეხვეწა წერის სტილი, უცხო ადამიანებიც მამატებდნენ, მეგობრის მეგობრები და შესაბამისად ისინიც კიტხულობდნენ, დღეს, სიმართლე გითხრათ, სულ რამდენიმე ადამიანისთვის ვდებ ლექსებს, ისიც იმიტომ, რომ გავიგო მათი კრიტიკული აზრი, ვარგა თუ არა ლექსი.
- ქუჩაში თუ გცნობენ?
- ნაცნობები თუ მხვდებიან, კი (იცინის). რამდენჯერმე შემხვდა "ფეისბუქის" მეგობარი და მომიკითხა.
- შენი ლექსების გამოცემაზე თუ გიფიქრია?
- რამდენჯერმე შემომთავაზეს, -დაგაფინანსებთ და წიგნი ან ბროშურა გამოეციო, მაგრამ, ვფიქრობ, ჯერ სამაგისოდ ადრეა, პატარები არიან ჩემი ლექსები საწიგნოდ. "ვაჟასაც წიგნი ჰქონდეს და მეცო?" ამას ვპასუხობ ხოლმე ასეთ შემოთავაზებებს.
- ავტობიოგრაფიას (აქ) ვუყურე და მხიარული ადამიანი ჩანხარ, მაგრამ შენი ლექსები დიდი ტკივილით და გრძნობითაა დაწერილი, როცა წერას იწყებ, იცვლები?
- ჰო, საკმაოდ მხიარული ვარ იქ, სადაც მიხარია ყოფნა, მაგრამ ახლობლები მაინც მეუბნებიან, რომ უჟმური და უხასიათო ვარ(იცინის). ხო, ალბათ ასეა, წერას რომ ვიწყებ ვიცვლები. ვწერ მხოლოდ იმას, რაც გულში აღარ მეტევა, სხვა დანარჩენი უბრალო "მაიმუნობაა."
- შენს შემოქმედებაზე განსაკუთრებული გავლენა ვინ მოახდინა?
ამაზე კონკრეტული პასუხი არ მაქვს. ერთხელ მოძღვარმა მირჩია (ისიც წერს), კლასიკოსები იკითხე, დაგეხმარება სტილი დახვეწოვო. ალბათ, თუ ვინმეს გავლენა აქვს, პირველ რიგში გალაქტიონს, გრანელს, რემბოს და ცოტ-ცოტა ამაღლობელსაც.
- თანამედროვე პოეზიაზე რა აზრის ხარ?
- ალალად ვიტყვი, მიხარია, რომ გვყავს ამაღლობელი, არაბულები, ხარხელაური, ჭინჭარაული, დოლიძე, აბუსელიძე და კისევ სხვა თანამედროვე პოეტები. ბევრია ისეთი, რომელთაც, პირადად ჩემი აზრით, ურჩევნიათ თავიანთი ნამდვილი მოწოდება იქ ეძებონ სადაც უნდათ, ოღონდ არა - პოეზიაში. მაგრამ უმეტესობა დღეს მაინც ნიჭიერი პოეტი ჰყავს საქართველოს. რაც მთავარია, დღევანდელ პოეზიაში ჭარბობს მებრძოლი სული, რაც, ალბათ, ძველ პოეტებში ასე ჭარბად არ ყოფილა.
- როგორ ფიქრობ, ეს რამ გამოიწვია?
- დრომ, როგორც ილია მართალი წერდა, დღეს სულ სხვა ომია, ახლა ხმლით აღარავინ იბრძვის, ახლა პირდაპირ ჩვენს რწმენას და მორალს ურტყამს მტერი. ხოდა თუ პოეზია ღვთისგან მონიჭებული ნიჭია, ჭეშმარიტი პოეტები სხვა სულით ვერ იქნებიან.
- გამორჩეულად თუ გიყვარს რომელიმე ლექსი?
- ზუსატდ ისიც არ ვიცი, მიყვარს თუ არა ჩემი ლექსები, მაგრამ ყველაზე კარგი მოგონება, ალბათ, იმ ლექსთან მაკავშირებს, პირველად რომ წავუკითხე მეგობრებს, ბრალდება ერქვა, როგორც შევძელი, ისე დავხატე ადამიანის ღმერთისგან გაუცხოება და ალბათ იმ ბრალდების გაგრძელება და დახვეწილი ვარიანტია "დემონური პათოსი."
- აღნიშნე, რომ აბიტურიენტი ხარ, რა პროფესიის დაუფლებას აპირებ?
- ფილოლოგიურზე ვაპირებ ჩაბარებას, ქართული და მსოფლიო ლიტერატურა მაინტერესებს, მაგრამ არ მგონია ეს ჩემს მომავალ პროფესიასთან იყორს კავშირში, თუმცა მომავალზე ნაკლებად ვფიქრობ, როგორც გალაკტიონი ამბობს, "ხვალემ იზრუნოს ხვალისა."
- წერის დროს რაიმე წესს ითვალისწინებ?
- ერთადერთი ვცდილობ რიტმი შევინარჩუნო თუ რიტმიან ლექსს ვწერ.
- როგორ საქართველოში იცხოვრებდი?
- დავითს, თამარს, ვაჟას, ილიას რომ უნდოდათ, ისეთში. თუმცა ამ ნაღმერთალ საქართველოშიც ვცხოვრობ და მიხარია, რომ ქართველი ვარ.
- ახალგაზრდა თაობაზე რას ფიქრობ? შეიცვალა მათი მიდგომა ძველი ფასეულობებისადმი?
- ერთი ლექსი მაქვს, ასე ჰქვია - გროტესკი (ანუ მკვდართა თაობა). მითხრეს, აზვიადებ და პესიმისტი ხარო, მაგრამ იმ ლექსში ვწერდი იმას, რასაც ვხედავ ყოველდღიურად. ჩვენში ყველაზე კარგი კაციც" კი იმდენად უღირსად ( არა ქართველურად, არა კაცურად) ცხოვრობს, "ყველაზე ცუდზე" საუბარს აზრიც აღარ აქვს. ფასეულობებისადმი მიდგომა არაფერს ნიშნავს, ის ფასეულობები ჩვენი რწმენის განშტოებებია, ჩვენი დამოკიდებულება შეიცვალა ზოგადად რწმენისადმი და, შესაბამისად, ფასეულობებისადმი.
დემონური პათოსი
ირგვლივ სიმარტოვეა და სურნელი გვამების,
მეზიზღება სიცოცხლე - არც სიკვდილი მახარებს,
მეფეები მონების მახეებში გავებით,
გავებით და დავნებდით და თავები დავხარეთ.
იარაღი დავყარეთ და დავკარგეთ იმედი,
საკუთარი თავის თუ ძმის, თუ დის, თუ სატრფოსი,
ამ გზით ჯოჯოხეთამდე, სატანამდე მივედით
და გამეფდა თვალებში დემონური პათოსი.
ჩვენ გვეძახდნენ მეფეებს და მონებად ვიქეცით,
ჩვენ უღელი დაგვადგეს სიმწირის და სიმცირის,
სიყვარული დავტოვეთ, ბოღმასთან გავიქეცით,
ის კი დგას და დაბოღმილ კაცუნებზე იცინის.
ერთგულება გაბოზდა და იმრუშა ღალატთან,
შვილად მტრობა ეყოლათ, სიძულვილის ნაყოფი,
სიძვა ისე აღზევდა, ძალას თუ არ დაატან,
კაცს ვერ ნახავ წესიერს, ერთი ქალით კმაყოფილს.
მეგობარი ვუწოდე ის აწოლში მიძვრება,
ძმა დამარქვა და მე კი სხვა სურვილი მაგიჯებს,
ჩვენი რწმენა ნაცრდება, იხრწნება და იწვება.
ვკაენობთ და ვბრუტუსობთ, სხვებს ვეძახით ნაბიჭვრებს.
ხევსურობას ვიჩემებთ ტიტულად და წოდებად,
სალოცავებს მივტირით, ვდასტურობთ და ვხუცესობთ,
ჯვრის-ყმებმა დავივიწყეთ ცოდვებისთვის გოდება,
ქალ-დიაცებს ვაცხოვრებთ უღმერთოდ და უწესოდ.
ვაჟას საფლავს ეძებდნენ მთა წმინდაზე ბიჭები,
დღეს დავეძებთ "რადისონს" "შანგრილას" და "ბუდა-ბარს,"
კაცობაში კი არა ყველაფერში ვიჭრებით,
არც ღვთის ჯვარცმამ გვიშველა, არც რისხვამ, არც მუდარამ.
ღვინით სავსე ქვევრებში, ანგელოზებს ვახრჩობთ და
მერე პროტესტს გამოვთქვამთ - ძალადობა შეჩერდეს!
განა შამქორის შემდეგ იმდენი დრო გამოხდა?
რომ საკუთარ მიწაზე, ჩენ ვიშენებთ მჩეთებს.
და ვამბობოთ, რომ ეს არის საუკუნის მიღწევა,
რომ ეს არის დემო- თუ იდიოტოკრატია,
როგორ, როგორ გავჩუმდე? სული როცა იწვება,
დედა არ მაპატიებს, შვილი არ მაპატიებს, ღმერთმა თუ მაპატია.
და ამგვარი ფიქრებით სანთელივით მივქრებით,
და ამგვარი აზრებით ყვავილივით დავზრებით,
და როდესაც ცის ნაცვლად შავ მიწაში ვიქნებით,
და როდესაც ცის ნაცვლად ქვა გვედება თავს ზევით,
მაშინ ცრემლი ამაო შეიქმნება - გოდებაც,
და როდესაც გავიგებთ ცოდვა ვისი შვილია,
მაშინ გაგვახსენდება, მაშინ მოგვაგონდება,
რომ ამ დამპალ სხეულზე - სული უფრო ტკბილია!
მეზიზღება სიცოცხლე - არც სიკვდილი მახარებს,
ბედნიერი დღეები მოგონებებს მიბარდა,
ვერ გამიგეს, ვერც მიცნეს, დამნტანჯეს და დამღალეს,
ყველამ ვისაც ვუყვარდი - ყველამ ვინც მე მიყვარდა!
სტატია მოამზადეს დათო არაბულმა და თეონა გიორგელაშვილმა
